Schoolopdracht: geboorteverhaal

Wat een gewone schoolopdracht lijkt, blijkt bij geadopteerden een impact te hebben. Zo moesten de leerlingen van het derde leerjaar/ groep 5 hun geboortekaartje meebrengen naar school. Immers op het kaartje staat wanneer en waar je geboren bent. Ook de lengte en gewicht staan vaak op het kaartje vermeld.

Geadopteerden beschikken vaak niet over deze gegevens. Zeker bij vondelingen is zeer weinig informatie bekend. De geboortedatum is vaak geschat. Sommige kinderen worden gevonden met een stuk navelstreng. Wanneer dat het geval is, weet je dat het om een pasgeborene gaat. Dat maakt de schatting van de geboortedatum correcter. De vindplaats is dan weer  wel bekend, maar daaraan wil de geadopteerde juist niet herinnerd worden. (Bus)stations, poorten van ziekenhuizen, op straat, in een kartonnen doos, in een goot…. Allemaal locaties die geen warmte of liefde van ouders uitdragen.

Jaarlijks bereid een leerkracht deze opdracht voor. Vaak wordt deze, door de leerlingen,  als positief ervaren en kan de opdracht ontspannen afgewerkt worden. De opdracht wordt beladen wanneer er een geadopteerde in de klas zit en die als vondeling naar een tehuis gebracht is.

Zo werden mijn dochters met deze opdracht weer met hun neus op de feiten gedrukt. Weer ervaarden zij dat zij anders zijn dan hun klasgenootjes. En dat terwijl ze juist niet anders wilden zijn. Zij weten niet waar en wanneer zij geboren zijn of hoe groot zij waren. Vragen schieten door hun hoofd: Is mijn geboortedatum wel juist? Ben ik ouder of jonger dan op mijn papieren staat? Heb ik het koud gehad toen ik op straat lag? Weet mijn moeder of ik gevonden ben? Waarom ben ik neergelegd? Heeft iemand iets gezien? …

Allemaal vragen die hen onzeker maken over wie ze daadwerkelijk zijn. Als kind moet je daar toch mee leren omgaan. Hoe geef je dit een plaatsje in je leven? Kun je zulke vragen naast je neerleggen? Ook als de vragen nooit beantwoord (kunnen) worden?

Wat is de impact van zo’n onschuldig lijkende schoolopdracht?

Tijdens onze lezingen/presentaties/Webinars worden ervaringen besproken. Een professionele adoptiecoach geeft hierbij tips hoe geadopteerden hiermee kunnen omgaan.

Mogen wij u bij één van onze lezingen ontmoeten?

Met welke leeftijd op rootsreis?

Dat is een vraag die menig adoptieouder en/of geadopteerde zich afvraagt. Hierop is geen eenduidig antwoord te geven. Het afreizen naar je geboorteland, met als doel meer informatie te vinden, is een persoonlijk standpunt.

Yanina was nog heel jong toen ze aangaf China te willen bezoeken. Vanaf het begin hebben we haar verteld dat zij uit de buik van een Chinese mevrouw geboren was en dat mijn man en ik in China beloofd hebben om voor haar te zorgen en haar papa en mama zullen zijn. Yanina was nog geen vier jaar oud toen ze haar wens uitsprak om China te bezoeken. Als ouders vroegen wij ons af welke leeftijd nu het beste is om een rootsreis te maken. Door met andere adoptieouders te praten, merkten we dat op deze vraag geen duidelijk antwoord gegeven kon worden. Als antwoord werden verschillende leeftijden genoemd. De leeftijden varieerden tussen 8 – 25 jaar. Ook waren er ouders die aangaven dat het voor het eerste geadopteerde kind niet aan te raden was om mee te gaan om het tweede adoptiekind op te halen. Dit zou niet goed zijn voor zowel het oudste als het jongste kind.

Na alle antwoorden overwogen te hebben, kwamen we tot de conclusie dat het moment om op rootsreis te gaan voor iedereen persoonlijk is. Vooraf moet je je doel en bestemming voor ogen houden. De rootsreis had voor ons het doel om kennis te maken met China, kennis te maken met de geboortestreek, het bezoek aan het tehuis en de ontmoeting met de verzorgsters en ander personeel. Het doel was niet om te zoeken naar biologische ouders. Als we er tijdens die reis meer informatie over zouden krijgen dan was dat meegenomen. Wij hebben beslist op rootsreis te gaan wanneer Yanina tien jaar was.  Wij wilden de reis nog voor de puberteit gemaakt hebben. Wij waren van mening dat Yanina  de reis al kon verwerken voordat ze misschien in de knoop zat  bij het zoeken naar haar eigen identiteit.

Van de ruim twee weken durende reis zijn we drie dagen in haar geboortestad geweest.  Het bezoek vond zo halverwege onze reis plaats. Voor de rest hebben we China op een toeristische manier ontdekt.

We hebben bewust gekeken naar plekken die kinderen leuk vinden om te bezoeken, zoals het pandareservaat in Chengdu, maar we hebben ook de provincie Yunnan bezocht met de verschillende etnische minderheden. We hebben daar veel geleerd over de leefwijze van de plaatselijke bevolking.

We kunnen ons voorstellen dat de lezer een hele andere mening is toegedaan. Tijdens onze lezingen spreken we hier openhartig over met de aanwezigen en krijgen we professionele feedback van een adoptiecoach. Wilt u over dit onderwerp meepraten? Laat het ons weten.

Het ontstaan van het stripfiguur Yi